O θησαυρός όρων μπορεί εξισώνει το "ανάπηρος" με συνώνυμα όπως "άχρηστος" και "ακρωτηριασμένος," αλλά η πρωτοπόρος δρομέας & μοντέλο Aimee Mullins, θέλει να επαναπροσδιορίσει τη λέξη. Αψηφά αυτές τις συσχετίσεις, δείχνει πως οι αντιξοότητες - στην περίπτωσή της, ότι γεννήθηκε χωρίς κνήμες - στην πραγματικότητα ανοίγουν την πόρτα στις δυνατότητες του ανθρώπου:
(Διαβάστε απόσπασμα από συνέντευξή της)
(Διαβάστε απόσπασμα από συνέντευξή της)
Συνειδητοποίησα ότι ούτε μια φορά στη ζωή μου δεν είχα κοιτάξει τη λέξη "ανάπηρος" [στο λεξικό] για να δω τι θα βρω. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω την καταχώρηση.
"Ανάπηρος," επίθετο: "σακάτης, ανήμπορος, άχρηστος, κατεστραμμένος, στάσιμος, ακρωτηριασμένους, τραυματίας, παραμορφωμένος, κουτσός, υποβαθμισμένος, φθαρμένος, αποδυναμωμένος, ανίκανος, ευνουχισμένος, παράλυτος, άτομο με ειδικές ανάγκες, γεροντικός, εξασθενημένος, αποκαμωμένος, τελειωμένος, χαμένος, ραγισμένος, ξεγραμμένος βλ. επίσης πονεμένος, άχρηστος και αδύναμος. Αντώνυμα, υγιής, ισχυρός, ικανός. "
Διάβαζα αυτό τον κατάλογο σε ένα φίλο και στην αρχή γελούσα, ήταν τόσο γελοίο, αλλά μόλις πέρασα το "παραμορφωμένος", η φωνή μου έσπασε, και έπρεπε να σταματήσω και να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το συναισθηματικό σοκ και το βάρος της επίθεσης που εξαπέλυσαν αυτές οι λέξεις.
[...]Άρα, δεν είναι μόνο οι λέξεις. Είναι αυτό που πιστεύουμε για τους ανθρώπους όταν τους αποκαλούμε με αυτές τις λέξεις. Πρόκειται για τις αξίες πίσω από τις λέξεις, και πώς χτίζουμε αυτές τις αξίες. Η γλώσσα μας επηρεάζει τη σκέψη μας και το πώς βλέπουμε τον κόσμο και πώς βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους.
[...]Υπάρχει μια σημαντική διαφορά και διάκριση μεταξύ του αντικειμενικού ιατρικού γεγονότος ότι είμαι ακρωτηριασμένη και της υποκειμενικής κοινωνικής άποψης του αν είμαι ή δεν είμαι ανάπηρη. Και, ειλικρινά, η μόνη πραγματική και μόνιμη αναπηρία που είχα να αντιμετωπίσω είναι τον κόσμο που σκέφτηκε ότι θα μπορούσα να χαρακτηριστώ από τέτοιους ορισμούς.
[...]Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αντιξοότητα που έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας είναι αυτή η ιδέα της κανονικότητας. Σοβαρά τώρα, ποιος είναι κανονικός; Δεν υπάρχει κανονικό.
[...]Οι αντιξοότητες είναι απλώς αλλαγή στην οποία δεν έχουμε προσαρμοστεί ακόμη. [...]η ανθρώπινη ικανότητα προσαρμογής αποτελεί το μεγαλύτερο ατού μας.
[...]Έτσι, πιστεύω ότι η μόνη πραγματική αναπηρία είναι ένα συντριμμένο πνεύμα, ένα πνεύμα που έχει συνθλιβεί δεν έχει ελπίδα. Δεν βλέπει την ομορφιά. Δεν έχει πια φυσική, παιδική περιέργεια και την έμφυτη ικανότητά μας να φανταζόμαστε. Εάν αντίθετα, μπορούμε να ενισχύσουμε ένα ανθρώπινο πνεύμα για να κρατήσει την ελπίδα, για να δει την ομορφιά μέσα του και μέσα στους άλλους, να έχει περιέργεια και φαντασία, τότε πραγματικά χρησιμοποιούμε σωστά την δύναμη μας. Όταν ένα πνεύμα έχει αυτές τις ιδιότητες, είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε νέες πραγματικότητες και νέους τρόπους να υπάρχουμε.
Μετάφραση: Αγγελική Ζαφειροπούλου
"Ανάπηρος," επίθετο: "σακάτης, ανήμπορος, άχρηστος, κατεστραμμένος, στάσιμος, ακρωτηριασμένους, τραυματίας, παραμορφωμένος, κουτσός, υποβαθμισμένος, φθαρμένος, αποδυναμωμένος, ανίκανος, ευνουχισμένος, παράλυτος, άτομο με ειδικές ανάγκες, γεροντικός, εξασθενημένος, αποκαμωμένος, τελειωμένος, χαμένος, ραγισμένος, ξεγραμμένος βλ. επίσης πονεμένος, άχρηστος και αδύναμος. Αντώνυμα, υγιής, ισχυρός, ικανός. "
Διάβαζα αυτό τον κατάλογο σε ένα φίλο και στην αρχή γελούσα, ήταν τόσο γελοίο, αλλά μόλις πέρασα το "παραμορφωμένος", η φωνή μου έσπασε, και έπρεπε να σταματήσω και να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το συναισθηματικό σοκ και το βάρος της επίθεσης που εξαπέλυσαν αυτές οι λέξεις.
[...]Άρα, δεν είναι μόνο οι λέξεις. Είναι αυτό που πιστεύουμε για τους ανθρώπους όταν τους αποκαλούμε με αυτές τις λέξεις. Πρόκειται για τις αξίες πίσω από τις λέξεις, και πώς χτίζουμε αυτές τις αξίες. Η γλώσσα μας επηρεάζει τη σκέψη μας και το πώς βλέπουμε τον κόσμο και πώς βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους.
[...]Υπάρχει μια σημαντική διαφορά και διάκριση μεταξύ του αντικειμενικού ιατρικού γεγονότος ότι είμαι ακρωτηριασμένη και της υποκειμενικής κοινωνικής άποψης του αν είμαι ή δεν είμαι ανάπηρη. Και, ειλικρινά, η μόνη πραγματική και μόνιμη αναπηρία που είχα να αντιμετωπίσω είναι τον κόσμο που σκέφτηκε ότι θα μπορούσα να χαρακτηριστώ από τέτοιους ορισμούς.
[...]Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αντιξοότητα που έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας είναι αυτή η ιδέα της κανονικότητας. Σοβαρά τώρα, ποιος είναι κανονικός; Δεν υπάρχει κανονικό.
[...]Οι αντιξοότητες είναι απλώς αλλαγή στην οποία δεν έχουμε προσαρμοστεί ακόμη. [...]η ανθρώπινη ικανότητα προσαρμογής αποτελεί το μεγαλύτερο ατού μας.
[...]Έτσι, πιστεύω ότι η μόνη πραγματική αναπηρία είναι ένα συντριμμένο πνεύμα, ένα πνεύμα που έχει συνθλιβεί δεν έχει ελπίδα. Δεν βλέπει την ομορφιά. Δεν έχει πια φυσική, παιδική περιέργεια και την έμφυτη ικανότητά μας να φανταζόμαστε. Εάν αντίθετα, μπορούμε να ενισχύσουμε ένα ανθρώπινο πνεύμα για να κρατήσει την ελπίδα, για να δει την ομορφιά μέσα του και μέσα στους άλλους, να έχει περιέργεια και φαντασία, τότε πραγματικά χρησιμοποιούμε σωστά την δύναμη μας. Όταν ένα πνεύμα έχει αυτές τις ιδιότητες, είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε νέες πραγματικότητες και νέους τρόπους να υπάρχουμε.
Μετάφραση: Αγγελική Ζαφειροπούλου
Δείτε το video:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου