Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: «ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ» ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ



1Λόγια που που πρέπει να μας συγκλονίζουν και να μας «ελέγχουν» του αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστασίου...

«Πολλά πράγματα τα θεωρούμε αυτονόητα και δεν υποπτευόμαστε τη στέρηση των άλλων. Θεωρούμε αυτονόητο λ.χ.:

-Ότι θέλουμε, μπορούμε να πάμε σ’ έναν ωραίο ναό, που έκτισε μία προηγούμενη γενιά.

-Ότι έχουμε στη διάθεση μας, στη γλώσσα μας, την Καινή Διαθήκη και λειτουργικό πλούτο.

-Θεωρούμε αυτονόητο πως, αν χρειασθεί έχουμε καθαρό νερό να πιούμε.

-Πως όταν αρρωστήσουμε, έχουμε έναν ειδικό γιατρό να συμβουλευτούμε.

- Κι ακόμη, ότι από τα παιδικά μας χρόνια μαθαίνουμε τα βασικά γράμματα και προχωρούμε μ’ αυτά στην καθολική πείρα της ανθρωπότητας.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα αυτονόητα.

Πόσες όμως φορές έχουμε αναλογισθεί ότι αυτά τα «αυτονόητα» για μας αποτελούν «ανέφικτα όνειρα» για χιλιάδες άλλους συνανθρώπους μας, που εύκολα αποκαλούμε «αδελφούς μας»;

Μπορώ λοιπόν να σας διαβεβαιώσω από προσωπική εμπειρία στις πιο αδικημένες και στερημένες ομάδες, ότι αποτελεί:

«Όνειρο» για χιλιάδες  παιδιά που ζουν σε απόμακρες περιοχές της Αφρικής, ένα πηγάδι με καθαρό νερό κοντά στο χωριό τους.

«Όνειρο» για τις μητέρες μία φτωχική κλινική που προσφέρει λίγα φάρμακα, όταν τα παιδιά τους ψήνονται στον πυρετό της ελονοσίας.

«Όνειρο» για μία ορθόδοξη ενορία που επί 5 χρόνια συνάζεται για τη Θ. Λειτουργία σε μία καλύβα, να αποκτήσει έναν μικρό μόνιμο ναό.

«Όνειρο» να υπάρχει ένας  δικός τους ιερέας που θα τους φροντίζει, και να μη χρειάζονται να περιμένουν πέντε μήνες ή και ένα χρόνο για να λειτουργηθούν.

Αλλά το βασικό «όνειρο» ή καλύτερα «όραμα» για αρκετούς από μας είναι το πότε και πώς θα κατανοηθούν από τους ορθοδόξους σε βάθος τα «αυτονόητα» που αποτελούν το χρέος μας. Το τι σημαίνει τελικά το «αυτονόητο», ότι ανήκουμε εις «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Και ότι αληθινά χριστιανικός λαός δεν είναι αυτός που έχει και νέμεται μόνος του τη χριστιανική  παράδοση, αλλ’ αυτός που ζει και την προφέρει.»
   
Πηγή: Agioritikovima         

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Ύμνος της Αγάπης - Απ.Παύλου Α προς Κορινθίους επιστολή



        Aκόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων
μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει

χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί
μόνο φασαρία. Kι αν είχα το χάρισμα της προφητείας και
κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι
αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς
όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε.
Kι αν ακόμα διένειμα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω
τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη
φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε
τίποτε.
H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί.
H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται, δε φέρεται
άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται
από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της
κάνουν, δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά
για την επικράτηση της αλήθειας. Όλα τα καλύπτει, όλα τα
πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
H αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει. Eνώ τα άλλα, είτε προφητείες
είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν,
είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό
γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Mα όταν έρθει
το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί.
Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι
σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Mα όταν
έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν
παιδάκι. Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα
σαν σε θαμπό καθρέφτη. Tότε όμως θα δούμε πρόσωπο με
πρόσωπο. Tώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε όμως
θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς με έχει γνωρίσει ο Θεός.
Aυτά, λοιπόν, που μένουν τελικά, είναι η πίστη, η ελπίδα και
η αγάπη. Aυτά τα τρία, με κορυφαία τους, όμως, την αγάπη.


Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012