Πόσο καλό μου κάνει η δύναμη της συγχώρησης;

 Πόσο καλό μου κάνει η δύναμη της συγχώρησης;
Πολλοί από εμάς πιστεύουμε πως η συγχώρεση είναι μια πράξη δική μας που όμως, αφορά τους άλλους. Και όμως, το όφελος της συγχώρεσης αφορά πρώτα απ΄όλα εμάς. Πώς  όμως καταφέρνουμε να συγχωρούμε; Πώς καταφέρνουμε να συγχωρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Και ποια διαδικασία απαιτείται;

-Γιατί πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε; Συγχωρώ σημαίνει ξεχνάω;

Η συγχώρηση είναι μια απαιτητική διεργασία αυτογνωσίας, που ζητά την υπέρβαση του ίδιου του εαυτού. Οδηγεί στην απελευθέρωση από τις εμπλοκές του παρελθόντος και επιτρέπει να ελευθερωθούν δυνάμεις για την κατάκτηση της ωριμότητας. Δεν σχετίζεται με την λήθη, μια κατάσταση παραγραφής του επώδυνου γεγονότος με την πάροδο του χρόνου.

Η πίκρα από την αδικία διαβρώνει την ύπαρξη και ακυρώνει την δυνατότητα ικανοποίησης και χαράς από την προσωπική ζωή και από τις σχέσεις με τους άλλους. Η συγχώρηση αποτελεί την προϋπόθεση για το ευχαριστιακό βίωμα. Δεν είναι δυνατόν να ασχολείσαι διαρκώς με αυτόν που σε έβλαψε, δίχως να ξεχνάς αυτούς που σε αγαπούν. Δεν είναι δυνατόν να έχεις βαλτώσει στην αδικία του παρελθόντος και να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Δεν είναι δυνατόν η συκοφαντία που έχεις δεχθεί να σε αναστατώνει και εσύ να ασχολείσαι με κάτι δημιουργικό.

Η συγχώρηση είναι σεμνή και αφανής, αλλά περικλείει δύναμη, σιγουριά, ευθύνη και αυτοεκτίμηση. Ένας δειλός ποτέ δεν συγχωρεί. Υποχωρεί, αποσύρεται, φυγομαχεί, αλλά η μνησικακία παραμένει.

Αυτός που συγχωρεί, είναι στραμμένος προς το μέλλον. Πονά για τις αδικίες που έχει δεχθεί, αλλά η στάση του δεν είναι παθητική. Γνωρίζει ότι αν παραμείνει στην αδικία που του έγινε, τελικά δεν θα ζήσει άλλα σημαντικά βιώματα και θα απολέσει και άλλους σημαντικούς τομείς της ζωής του.

-Γιατί πολλές φορές είναι δύσκολο να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας; Τι σημαίνει συγχωρώ τον εαυτό μου;

Συγχωρώ τον εαυτό μου. Κάποιες φορές η συγχώρηση προς τον εαυτό είναι πιο δύσκολη από ότι προς τους άλλους. Είναι τότε που οι ενοχές πνίγουν την ύπαρξη και απαγορεύουν την απελευθερωτική μετάνοια. Η συγχώρηση προς τον εαυτό δεν αφορά στην επιφανειακή δικαιολόγηση των λανθασμένων επιλογών, στα πλαίσια μιας χαλαρής συνείδησης.

Η συγχώρηση προς τον εαυτό προϋποθέτει την τίμια ανάληψη της προσωπικής ευθύνης. Απαιτεί την επεξεργασία και κατανόηση των όρων που οδήγησαν στην όποια αστοχία. Επιβεβαιώνει την απόφαση για λειτουργικές λύσεις, για συνεργατικές σχέσεις, για διαφοροποιημένη πορεία. Και είναι πολύ σημαντικό για τον εαυτό μας να καταφέρουμε και τη συγχώρεση προς το γονιό.

Μπορεί να φαίνεται ως αυτονόητη και εύκολη πράξη, αλλά η ουσιαστική επεξεργασμένη συγχώρηση του παιδιού προς τον γονιό είναι μια μακρά απαιτητική διεργασία. Είναι σημαντικό η διεργασία αυτή να ξεκινήσει όσον το δυνατόν πιο νωρίς, όταν ο γονιός ευρίσκεται στη ζωή. Η αυθεντική συγχώρηση προς τον γονιό προϋποθέτει την αυτονόμηση του παιδιού. Το παιδί που δεν έχει ουσιαστικά αυτονομηθεί, δεν μπορεί να επιτύχει να συγχωρήσει τον γονιό του.
Απαντά ο ψυχοθεραπευτής- παιδοψυχίατρος Δημήτρης Καραγιάννης. 

Οι παράγοντες που επηρεάζουν τον αλτρουισμό

Τα παιδιά γεννιούνται καλά ή όχι; Το ζήτημα του κατά πόσο ο αλτρουισμός είναι αποτέλεσμα της φύσης ή της ανατροφής είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα στο χώρο της ψυχολογίας.

Μια ομάδα ψυχολόγων από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ διεξήγαγε μια σειρά πειραμάτων, τα οποία έδειξαν ότι ο αλτρουισμός σχετίζεται με παράγοντες του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεται κανείς και πως δεν είναι κάτι με το οποίο γεννιέται κανείς.
Το 2006 μια έρευνα στην οποία συμμετείχαν μικρά παιδιά, βρήκε ότι τα νήπια ηλικίας 18 μηνών ήταν πρόθυμα να παρέχουν τη βοήθειά τους στους ερευνητές χωρίς να τους έχει ζητηθεί.
Αυτή η έκφραση αλτρουιστικής συμπεριφορά σε τόσο νεαρή ηλικία ευθυγραμμίζεται με αυτό που πίστευαν πολλοί επιστήμονες, ότι δηλαδή αποτελούσε μια έκφραση έμφυτου αλτρουισμού. Μάλιστα, τα ευρήματα αυτά είχαν χρησιμεύσει ως βάση για δεκάδες άλλες έρευνες έκτοτε.
Ωστόσο, ο ψυχολόγος Rodolfo Cortes Barragan από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και η καθηγήτρια ψυχολογίας Carol Dweck υποψιάζονταν ότι το ζήτημα δεν ήταν τόσο απλό, αναφέρει δημοσίευμα της Daily Mail.
Για τον λόγο αυτό οι Barragan και Dweck σχεδίασαν ένα νέο πείραμα, στο οποίο συμμετείχαν 34 παιδιά ηλικίας ενός και δύο ετών, τα οποία χώρισαν σε δύο ομάδες.
Στην πρώτη ομάδα ο ερευνητής συνομιλούσε με τα παιδιά ενώ παράλληλα έπαιζε μαζί τους με μια μπάλα. Μετά από μερικά λεπτά έριχνε «κατά λάθος» τη μπάλα στο πάτωμα και παρατηρούσε τη συμπεριφορά τους, αν δηλαδή το κάθε παιδιά θα τον βοηθούσε να τη σηκώσει από το πάτωμα.
Οι ερευνητές παρατήρησαν μια διαφορά στη συμπεριφορά της δεύτερης ομάδας, στην οποία ο ερευνητής και το παιδί έπαιζαν ο καθένας με τη δική του μπάλα ενώ συνομιλούσαν.
Τα παιδιά της πρώτης ομάδας εμφάνιζαν τρεις φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να σηκώσουν τη μπάλα, σε σχέση με αυτά της δεύτερης ομάδας.
Όταν οι επιστήμονες επανέλαβαν το πείραμα με ελαφρώς διαφορετικές συνθήκες με μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά, παρατήρησαν ότι τα παιδιά που συμμετείχαν σε ένα αμοιβαίο παιχνίδι είχαν δύο φορές πιθανότητες να παρέχουν βοήθεια.
Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι η αλτρουιστική συμπεριφορά μπορεί να «κυβερνάται» από άλλους παράγοντες και όχι από ένστικτο.
«Οι άνθρωποι συχνά αποκαλούν κάτι ως ‘έμφυτο’, επειδή δεν αντιλαμβάνονται τις λεπτές εμπειρίες που μπορεί να επηρεάσουν την έκφραση συμπεριφορών, όπως ο αλτρουισμός.. Ο Rodolfo ανακάλυψε ότι μια πραγματικά λεπτή εμπειρία έχει πολύ ισχυρή επιρροή» ανέφερε η καθηγήτρια Dweck.
Ένα από τα επιχειρήματα γύρω από τον έμφυτο αλτρουισμό ήταν ότι αποτελούσε μια εξελικτικά ωφέλιμη προσαρμογή – η ενστικτώδης φροντίδα για τους άλλους θα οδηγήσει σε αμοιβαία φροντίδα, βελτιώνοντας τις πιθανότητες επιβίωσης ενός ατόμου.
Η Dweck σχολίασε ακόμη ότι «οι άνθρωποι φημίζονται για την ‘ευελιξία’ τους, δηλαδή την ικανότητά τους να προσαρμόζονται σε νέες καταστάσεις».
Οι ερευνητές τονίζουν ακόμη ότι απαιτείται να γίνουν περαιτέρω μελέτες –ιδιαίτερα σε παιδιά μικρότερα των 18 μηνών- για να επαληθευτούν τα ευρήματά τους.

http://www.ipaideia.gr/igeia/oi-paragontes-pou-epireazoun-ton-altroismo-1

Ψυχικά δυνατοί άνθρωποι: Τι αποφεύγουν

Η δύναμη της ψυχής και του νου δεν είναι ένα χάρισμα που κάποιοι το έχουν και κάποιοι όχι. Είναι μια διαδικασία εξέλιξης, πνευματικής και γνωστικής, που μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε περισσότερο τη ζωή και να ανησυχούμε λιγότερο για τα προβλήματα. Ενισχύοντας ψυχικά τον εαυτό μας εκπαιδεύουμε το νου μας να ξεχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο, να θέτει προτεραιότητες, να μην εστιάζει στα λάθος πράγματα και να σέβεται περισσότερο τον ίδιο του τον εαυτό.

Η ψυχική ενδυνάμωση είναι μια διαδικασία βελτίωσης τους εαυτού μας και είναι εφικτή από τη στιγμή που συνειδητοποιήσουμε ότι οι πράξεις τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας υπόκεινται στο δικό μας έλεγχο. Οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από ψυχικές αντοχές και δυνάμεις αποφεύγουν δυσλειτουργικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς και δεν αναλώνονται σε κακές συνήθειες. Ας δούμε αναλυτικά τι δεν κάνουν.

1. Δεν σπαταλούν χρόνο στην αυτολύπηση

Τα προβλήματα της ζωής και οι δυσκολίες είναι αναπόφευκτα. Το να μεμψιμοιρούμε και λυπόμαστε όμως τον εαυτό μας για όλες τις αντιξοότητες με τις οποίες παλεύουμε σίγουρα δεν θα μας βοηθήσει να τις διαχειριστούμε. Αν έχετε την τάση της αυτολύπησης, προσπαθήστε να την αντικαταστήσετε με την ευγνωμοσύνη. Σίγουρα η ζωή σας δεν είναι απλώς μια σωρεία προβλημάτων αλλά έχετε και στηρίγματα, καθώς και θετικά στοιχεία. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι δεν σπαταλούν το χρόνο και την ενέργεια τους σκεφτόμενοι το πρόβλημα αλλά εστιάζουν στο να βρούνε λύσεις.

2. Δεν αποποιούνται τη δύναμη τους

Μπορεί να είναι πραγματικά δελεαστικό να κατηγορούμε τους άλλους ή τις περιστάσεις για τα προβλήματα μας. Σκέψεις του τύπου «Η πεθερά μου φταίει που αισθάνομαι έτσι» δίνουν στους άλλους δύναμη πάνω μας: την δύναμη να καθορίζουν τα συναισθήματα και την συμπεριφορά μας. Πάρτε πίσω τη δύναμη σας αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη για το πώς σκέφτεστε, αισθάνεστε και συμπεριφέρεστε. Η ενδυνάμωση του εαυτού είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να χτίσετε ψυχική ανθεκτικότητα και να διαμορφώσετε τη στάση ζωής που εσείς θέλετε.

3. Δεν αποφεύγουν τις αλλαγές

Αν και αισθανόμαστε καλά όταν κινούμαστε σε οικεία πλαίσια, το να αποφεύγουμε νέες προκλήσεις είναι ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να ζήσουμε μια γεμάτη και πλούσια ζωή. Το να αναγνωρίζουμε πότε αποφεύγουμε την αλλαγή λόγω της δυσφορίας ή της αναστάτωσης που αναπόφευκτα επιφέρει μέχρι ένα βαθμό, είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα στην διαδικασία βελτίωσης της ζωής μας. Στόχος πρέπει να είναι η διαχείριση και η αντιμετώπιση αυτής της δυσφορίας και όχι η αποφυγή της, καθώς έτσι θα αποκτήσουμε χρήσιμες δεξιότητες στην αντιμετώπιση δυσκολιών στη ζωή μας.

4. Δεν αναλώνονται σε πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν

Συχνά ανησυχούμε για τα λάθος πράγματα. Αντί να προετοιμαστούμε για την καταιγίδα, ευχόμαστε να μην έρθει. Αντί να αλλάξουμε τον εαυτό μας, παλεύουμε να αλλάξουμε τον άλλον. Η συνεχής προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε μας αφήνει τελικά με μια αίσθηση απελπισίας και ανημπόριας. Αν όμως επενδύαμε αυτήν την ίδια ενέργεια σε πράγματα που υπόκεινται στον έλεγχο μας, θα ήμασταν πολύ καλύτερα προετοιμασμένοι για όποια δυσκολία εμφανίζονταν στο δρόμο μας. Η αλλαγή αφορά σχεδόν πάντα τη δική μας οπτική στα πράγματα και τη δική μας συμπεριφορά.

5. Δεν ανησυχούν για το αν ευχαριστούν τους άλλους

Το να λέμε ή να κάνουμε πράγματα από φόβο μήπως δυσαρεστήσουμε τους άλλους σημαίνει ότι τελικά δεν ζούμε σύμφωνα με τα δικά μας θέλω αλλά σύμφωνα με τα κριτήρια των άλλων. Αυτό σε βάθος χρόνου μας αφήνει με μια αίσθηση κενότητας και ανικανοποίητου. Ζώντας σύμφωνα με αυτό που θέλουν οι άλλοι μας εμποδίζει από το να ανακαλύψουμε τι θέλουμε εμείς. Χρειάζεται σίγουρα κουράγιο και δύναμη για να υποστηρίξουμε μια ζωή σύντονη με τις αξίες μας αλλά αυτό τελικά θα μας φέρει πιο κοντά στην ευτυχία και στην αυτοπραγμάτωση.

6. Δεν φοβούνται να πάρουν υπολογισμένα ρίσκα

Κάθε μέρα παίρνουμε δεκάδες αν όχι εκατοντάδες αποφάσεις χωρίς να πολυπροβληματιστούμε για το ρίσκο που εμπεριέχουν. Είτε αποφασίζουμε για το αν θα φορέσουμε κράνος στη μηχανή ή αν θα πάρουμε δάνειο, βασίζουμε τις αποφάσεις μας στα συναισθήματα μας και όχι στο πραγματικό επίπεδο ρίσκου. Η λήψη αποφάσεων βάση του φόβου μας δεν είναι και ο πιο ακριβής τρόπος υπολογισμού του ρίσκου. Τα συναισθήματα είναι συχνά παράλογα και αναξιόπιστα. Ο υπολογισμός συνεπώς του ρίσκου που εμπεριέχουν οι αποφάσεις μας, διασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό το ότι κάνουμε τις σωστές επιλογές.

7. Δεν ζουν το παρελθόν

Αν και το να αναστοχαζόμαστε το παρελθόν και να μαθαίνουμε από αυτό είναι μια χρήσιμη διαδικασία στο χτίσιμο της ψυχικής ανθεκτικότητας, το να το αναμασούμε μπορεί να είναι καταστροφικό. Η συμφιλίωση με το παρελθόν ώστε να ζήσουμε στο παρόν και να σχεδιάσουμε το μέλλον μπορεί να είναι αρκετά επίπονη διαδικασία, ειδικά αν βιώσαμε πολλές κακοτυχίες. Είναι ωστόσο απαραίτητο βήμα για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας γενικότερα

8. Δεν επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη

Το ιδανικό θα ήταν να διδασκόμασταν από κάθε λάθος μας και να μην το επαναλαμβάναμε δεύτερη φορά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε την τάση να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη στο χρόνο. Το να μάθουμε από τα λάθη μας απαιτεί ταπεινότητα και την προθυμία να αναζητήσουμε νέες τεχνικές για να γίνουμε καλύτεροι. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι δεν κρύβονται από τα λάθη τους αλλά προσπαθούν να τα μετατρέψουν σε ευκαιρίες για προσωπική ανάπτυξη.

9. Δεν μισούν την επιτυχία των άλλων

Η προαγωγή ενός συναδέλφου ή τα κατορθώματα ενός φίλου μπορεί να μας προκαλέσουν συναισθήματα φθόνου. Το να μισούμε την επιτυχία των άλλων όμως θα μας εμποδίσει απλώς από το να πετύχουμε το δικό μας στόχο καθώς αναλώνουμε ενέργεια στο τι κάνουν οι άλλοι δεν αφοσιωνόμαστε ικανοποιητικά στους δικούς μας στόχους. Άλλωστε το πόσο πετυχημένοι είναι οι άλλοι δεν λέει κάτι για τη δική μας επιτυχία ή αποτυχία: μόνο οι πράξεις μας μπορούν τα το καθορίσουν αυτό.

10. Δεν τα παρατούν στην αποτυχία

Είναι αναμενόμενο να νιώθουμε απογοητευμένοι και αποκαρδιωμένοι όταν οι πρώτες προσπάθειες μας αποτυγχάνουν. Από μικροί μαθαίνουμε πως οι αποτυχία είναι κάτι κακό αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να πετύχουμε αν πρώτα δεν έχουμε αποτύχει. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αποτυχία ως απόδειξη ότι ωθούν τον εαυτό τους στα όρια του, στην προσπάθεια τους να εκπληρώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.

11. Δεν φοβούνται να μείνουν μόνοι τους

Η μοναξιά έχει για πολλούς ανθρώπους στην εποχή μας αρνητικό περιεχόμενο. Πολλοί άνθρωποι την αποφεύγουν γιατί νιώθουν δυσφορία μόνοι τους καθώς το περιεχόμενο των σκέψεων τους παίρνει αρνητική τροχιά. Κι όμως το να περνάμε χρόνο με τον εαυτό μας είναι απαραίτητο συστατικό στην ψυχική μας ενδυνάμωση. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι αναζητούν στιγμές μοναξιάς καθώς μπορούν έτσι να αναστοχαστούν αναφορικά με την πρόοδο τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να θέσουν στόχους για το μέλλον.

12. Δεν πιστεύουν ότι η ζωή τους χρωστάει κάτι

Είναι αρκετά εύκολο να παγιδευτούμε μερικές φορές σε ένα σκεπτικό «ιδιοκτησίας». Το να περιμένουμε όμως από τη ζωή να μας επιστρέψει αυτά που θεωρούμε ότι μας χρωστάει δεν βοηθάει ως στάση ζωής. Αν αναλώνεστε στο να προσπαθείτε να πάρετε αυτά που θεωρείτε ότι αξίζετε, μάλλον δεν ασχολείστε με αυτά που έχετε να δώσετε. Και όλοι έχουν χαρίσματα που αξίζει να μοιραστούν, ανεξάρτητα με το όσο «δίκαιη συμφωνία» τους έκανε η ζωή. Δίνοντας άλλωστε είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να πάρεις πίσω.

13. Δεν περιμένουν άμεσα αποτελέσματα

Δεν θα ήταν ωραία αν όλα γίνονταν με το πάτημα ενός κουμπιού; Έχουμε τόσο συνηθίσει στην ελαχιστοποίηση του χρόνου αναμονής που αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα. Αλλά η προσωπική ανάπτυξη επιτυγχάνεται με ρυθμούς χελώνας και όχι με ταχύτητα φωτός. Είτε προσπαθείτε να χάσετε κιλά, είτε να αναπτύξετε μια στάση ευγνωμοσύνης, χρειάζεται χρόνο και σταθερότητα. Αν περιμένετε γρήγορα αποτελέσματα το μόνο σίγουρο είναι η απογοήτευση. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι ξέρουν πως η αληθινή αλλαγή χρειάζεται χρόνο και είναι πρόθυμοι να δουλέψουν σκληρά προκειμένου να δουν αποτελέσματα.

Τα καλά νέα είναι ότι όλοι έχουν την ικανότητα να χτίσουν ψυχική δύναμη. Για να το πετύχετε όμως χρειάζεται να αναπτύξετε αυτογνωσία για τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις, συμπεριφορές και συναισθήματα που σας εμποδίζουν από το αναπτύξετε τις δυνατότητες σας στο έπακρο. Την αυτογνωσία θα πρέπει να ακολουθήσει η προσπάθεια αλλαγής μέσα από συνεχή εξάσκηση. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Δεν είναι όμως και ακατόρθωτο.

Βάλια Παυλίδου - Ψυχολόγος

Μsc Κοινωνικής Κλινικής Ψυχολογίας ΑΠΘ, Γνωστική Συμπεριφορική Θεραπεία

Βασισμένο στο άρθρο : 13 things Mentally Strong People Don't Do

Βασισμένο στο βιβλίο της Amy Morin, «13 Things Mentally Strong People Don't Do: Take Back Your Power, Embrace Change, Face Your Fears, and Train Your Brain for Happiness and Success»

psychologytoday.com

Πηγή: valiapavlidou.blogspot.gr

14 από τις πιο όμορφες Παναγίες του Αιγαίου

Όπου και να βρεθεί κανείς τον Δεκαπενταύγουστο μοσχοβολά η χάρη Της. Αυτή θα σε οδηγήσει να ανάψεις ένα κερί και να γιορτάσεις μαζί Της σε μια κατάλευκη εκκλησιά.

Οι Παναγίες του Αιγαίου άλλες μεγαλοπρεπείς και άλλες ταπεινές και ήσυχες  είναι χτισμένες μέσα σε βράχους, σε σπήλαια, σε δύσβατα υψώματα. Στους τοίχους τους πολύτιμοι θησαυροί και στις εικόνες τους οι ελπίδες χιλιάδων πιστών. Κι όλες έχουν ένα θαύμα να σου αφηγηθούν.

1. Τήνος: Παναγιά η Ευαγγελίστρια

Πολλά τα τάματα και ακόμη περισσότερα τα ευχαριστώ στην Παναγιά τη Ευαγγελίστρια, τη Μεγαλόχαρη, τη Παναγιά των Κυκλάδων, την Παναγιά όλου του Αιγαίου. Πιστοί από όλη την Ελλάδα φτάνουν στο λιμάνι της Τήνου ανάβουν ένα κερί, εκπληρώνουν το όποιο τάμα τους και επιστρέφουν. Τους αρκούν λίγα λεπτά μπροστά στη χάρη Της, τους αρκούν τα δάκρυα που τρέχουν αβίαστα μπροστά στην εικόνα Της που εμφανίστηκε στη Μοναχή Πελαγία, τους αρκεί η ανάταση της ψυχής και της πίστης τους που νοιώθουν φεύγοντας. Ξέρουν ότι θα επιστρέψουν.

2. Αστυπάλαια: Παναγίας της Πορταΐτισσας

Μέσα στο κάστρο υπάρχουν δύο κατάλευκες εκκλησίες με πέτρινα περίτεχνα καμπαναριά, η παλαιότερη του Αγίου Γεωργίου και η νεότερη της Παναγίας της Πορταΐτισσας, μια από τις ωραιότερες των Δωδεκανήσων. Εκεί το Δεκαπενταύγουστο με θέα το Αιγαίο γίνεται πανηγύρι με χορό στην αυλή αλλά και στη στέγη της εκκλησίας. Διαθέτει σπουδαίο τέμπλο του 18ου αιώνα, γλυπτό δικέφαλο αετό στο πάτωμα και αμύθητης αξίας βυζαντινές εικόνες.

3. Σίφνος: Παναγιά της Χρυσοπηγής

Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, τα χρόνια των Κουρσάρων στα κελιά της Παναγιάς της Χρυσοπηγής, ζούσαν καλόγριες. Σε μια επιδρομή στο νησί, και ενώ οι περισσότερες από τις καλόγριες της πρόλαβαν να φύγουν μακριά από τους επιδρομείς, μια εξ΄ αυτών έμεινε πίσω στην μονή. Καταδιωκόμενη από τους Κουρσάρους, η καλόγρια παρακάλεσε την Παναγιά  να την σώσει. Και αυτή το έκανε το θαύμα της. Χώρισε τον όρμο στα δύο δημιουργώντας ένα σχίσμα, ρίχνοντας τους επιδρομείς στην θάλασσα.

4. Αμοργός: Παναγιά η Χοζοβιώτισσα

Το θαύμα συμβαίνει εδώ καθημερινά: «ενώ γίνονται συνέχεια κατολισθήσεις και πέφτουν βράχια πάνω στο μοναστήρι, ποτέ δεν έχει χτυπήσει άνθρωπος». Πλούσιοι και οι τρεις μοναχοί στη Χοζοβιώτισσα, το κατάλευκο μοναστήρι που, σκαρφαλωμένο στο βράχο, ατενίζει από τη βεράντα του καθολικού το πέλαγος. Ο ηγούμενος, πατήρ Σπυρίδωνας, και δυο μοναχοί, ο Φιλάρετος και ο Χριστόδουλος, ζουν στην αγκαλιά του βράχου, με μοναδικό παράπονο την έλλειψη σεβασμού των επισκεπτών που θέλουν να μπουν στο μοναστήρι με άσεμνα ρούχα. Κερνάνε λουκούμι και ψημένη τους επισκέπτες κι έπειτα ο πατήρ Σπυρίδωνας τους ανεβάζει στο καθολικό της μονής για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας, να τους πει την ιστορία της μονής.

5. Φολέγανδρος: Παναγία Της Κοιμήσεως

Ακολουθείστε το λιθόστρωτο δρόμο που ξεκινάει από την πλατεία της Πούντας και σταματήστε για να σκύψετε για λίγο πάνω από τους γκρεμούς που καταλήγουν στα άγρια βράχια, εκεί που ανασαίνει η θάλασσα. Η Παναγιά είναι σκαρφαλωμένη στο βράχο πάνω από τη πανέμορφη Χώρα και είναι χτισμένη κατά πάσα πιθανότητα στη θέση αρχαίου ναού, οικοδομικό υλικό του οποίου χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερσή της. Στον αυλόγυρο και στο εσωτερικό του ναού θα δείτε αρχαίες επιγραφές, γλυπτά και βάσεις αγαλμάτων. Η εικόνα της Παναγίας που φυλάσσεται στην εκκλησία, συνδέεται με πειρατικές ιστορίες και θρύλους.

6. Μυτιλήνη: Παναγιά της Αγιάσου

Ένα από τα πιο σημαντικά προσκυνήματα στην Ελλάδα. Στην εικόνα η Παναγία Βρεφοκρατούσα που έχει φιλοτεχνηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά με μαστίχα και κερί. Το σπίτι της ήταν στην Ιερουσαλήμ, αλλά μεταφέρθηκε στην Αγίασο από τον καλόγερο Αγάθωνα, το 803 μ.Χ. Πλήθος προσκυνητών συρρέει το Δεκαπενταύγουστο για να προσκυνήσει την Θαυματουργό εικόνα.

7. Σαντορίνη: Παναγιά η Επισκοπή

Ένα από τα πιο αξιόλογα μνημεία των Κυκλάδων. Ο ναός κτίστηκε κατά τον 11ο αιώνα με αυτοκρατορική χορηγία, από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ Κομνηνό. Στο εσωτερικό του σώζονται εξαιρετικές τοιχογραφίες και τέμπλο ξυλόγλυπτο. Από τα σημαντικότερα έργα της, η πανέμορφη εικόνα της Παναγίας με το Χριστό, στον τύπο της Γλυκοφιλούσας, πλαισιωμένη με μορφές ιεραρχών, η οποία λατρεύεται μέχρι σήμερα και με ιδιαίτερο σεβασμό από τους πιστούς.

8. Πάρος: Παναγιά η  Εκατονταπυλιανή

Ο ναός με τις 100 πύλες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ίδρυσε την Εκατονταπυλιανή μετά το θάνατο της μητέρας του, ως εκπλήρωση ενός  ιερού της χρέους. Το καράβι που μετέφερε την Αγία Ελένη στους Αγίους Τόπους έπεσε σε θαλασσοταραχή και σταμάτησε στην Πάρο. Οι κάτοικοι του νησιού συνδέουν τη μεγαλοπρέπεια της Εκατονταπυλιανής με εκείνη της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Την ονομάζουν δε και Καταπολιανή, καθώς είναι χτισμένη «κατά την πόλη».

9. Άνδρος: Παναγιά η Θεοσκέπαστη

Σύμφωνα με την παράδοση, ένα βράδυ με φουρτούνα η εικόνα της Παναγίας ερχόταν από το πέλαγος προς την ακρογιαλιά με ένα παράξενο φως. Νησιώτες το ακολούθησαν και τους οδήγησε σε μια σπηλιά, όπου πάνω σε φύκια είδαν την εικόνα Της. Τη μετέφεραν στο παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, αλλά την άλλη μέρα η εικόνα γύρισε στη σπηλιά! Εκεί χτίστηκε ο ναός. Η ξυλεία ενός καραβιού που ξέβρασε η θάλασσα κοντά στο ναό χρησιμοποιήθηκε για να φτιαχτεί η σκεπή. Οι ντόπιοι πίστεψαν ότι την έστειλε η Παναγία και την ονόμασαν Θεοσκέπαστη.

10. Λειψοί: Παναγία του Χάρου

Εδώ βρίσκεται η μοναδική εικόνα της Παναγίας που δεν κρατά το Θείο Βρέφος, αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό. Η Παναγία του Χάρου γιορτάζει στις 23 Αυγούστου (εννιάμερα της Παναγίας). Τότε είναι που ανθίζουν και τα κρινάκια της Παναγιάς. Τα λουλούδια τοποθετούνται στην εικόνα την Άνοιξη, στη συνέχεια ξεραίνονται και στη γιορτή της, κατακαλόκαιρο,ανθίζουν.

11. Μύκονος: Παναγιά Τουρλιανή

Βρίσκεται γύρω από τον οικισμό της Άνω Μεράς και ιδρύθηκε το 1542. Ο ναός στολίζεται από ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο, από επισκοπικό θρόνο και άμβωνα του 18ου αιώνα, τα οποία φημολογείται ότι κατασκευάστηκαν στη Φλωρεντία. Η αυλή του διακοσμείται από ανάγλυφα στο μαρμάρινο καμπαναριό και στη βρύση, χαρακτηριστικά της παραδοσιακής τέχνης του νησιού. Επίσης, υπάρχουν παλαιά εργαλεία και σκεύη, εκκλησιαστικά κειμήλια, άμφια αλλά και ξυλόγλυπτος επιτάφιος, αναλόγια, μεταβυζαντινές εικόνες και τάματα.

12. Μήλος: Παναγιά Τουρλιανή

Μια μικρή εκκλησία στο λόφο πάνω από το Κλήμα. Είναι ιδανικό σημείο για να δείτε πως ο ήλιος βουτά στα νερά του κόλπου του Αδάμαντα την ώρα του ηλιοβασιλέματος.\

13. Σίφνος: Παναγιά η Πουλάτη

Η Παναγία η Πουλάτη χτίστηκε το 1871 και γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο. Τα επιβλητικά καμπαναριά μαρτυρούν την θαυμάσια αρχιτεκτονική της. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο πλακόστρωτος αυλόγυρος, που οδηγεί στις στοές, τους τάφους και τα κελιά.

14. Κάρπαθος: Κυρά-Παναγιά

Ξεχωρίζει από όλες τις άλλες για το χαρακτηριστικό κόκκινο τρούλο της. Ακριβώς κάτω από τους βράχους της απλώνεται μια πανέμορφη παραλία με πεντακάθαρα νερά. Ξεχωρίζει από όλες τις άλλες για το χαρακτηριστικό κόκκινο τρούλο της. Ακριβώς κάτω από τους βράχους της απλώνεται μια πανέμορφη παραλία με πεντακάθαρα νερά.

Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα…

1. 
2. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα…
   Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! ...Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που "απέτυχε". Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ιδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.
   Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις οτι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν. Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους, «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία - αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…» Εγω θα πρόσθετα ο Θεός που ανοίγει άλλους παράδοξους δρόμους. Και η αγαπημένη πονεμένη και «αποτυχημένη» Σαρλότ Ράμπλινγκ, μας φωνάζει μέσα από την δοξασμένη και πληγωμένη της ζωή, «οτι είμαστε εδώ το οφείλουμε σ΄αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας...»
   Γι αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και οχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγω "επιτυχημένος". Δεκανίκι του δικό μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι!!!
   Να θυμάσαι μικρέ, οτι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και οτι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωης... Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! ...Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που "απέτυχε". Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ιδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.
   Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις οτι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν. Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους, «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία - αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…» Εγω θα πρόσθετα ο Θεός που ανοίγει άλλους παράδοξους δρόμους. Και η αγαπημένη πονεμένη και «αποτυχημένη» Σαρλότ Ράμπλινγκ, μας φωνάζει μέσα από την δοξασμένη και πληγωμένη της ζωή, «οτι είμαστε εδώ το οφείλουμε σ΄αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας...»
   Γι αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και οχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγω "επιτυχημένος". Δεκανίκι του δικό μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι!!!
   Να θυμάσαι μικρέ, οτι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και οτι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωής...

           π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

1. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Ούτε καρεκλάκια σκέψης, ούτε τιμωρίες. Ενσυναίσθηση μόνο!

• 

-

27 Σεπτεμβρίου 2017

Όταν ο γιος μου ήταν τεσσάρων ετών, πήγαμε μία ημερήσια εκδρομή για να παίξουμε στο χιόνι. Ήταν μια όμορφη, κρύα αν και ηλιόλουστη ημέρα. Σ ένα βουνό, με φόντο τις Άλπεις, ανεβήκαμε ένα λόφο και τον κατεβήκαμε με το έλκηθρο περίπου 25 συνεχόμενες φορές. Όταν ένιωσα να κρυώνω και να κουράζομαι, είπα στο γιο μου ότι θα έκανα ένα διάλειμμα.
Μέσα σε δευτερόλεπτα ένιωσα ένα αιχμηρό, παγωμένο χτύπημα στο πρόσωπό μου. Το μάτι μου πονούσε τρομερά. Ήταν ένα παράξενο μείγμα καυτού και κρύου πόνου και ήμουν εντελώς ζαλισμένη.
Καθώς επεξεργαζόμουν τι συνέβη, κατάλαβα ότι ο γιος μου, μου είχε ρίξει στο πρόσωπο ένα μεγάλο κομμάτι πάγου.
Δεν είχε ιδέα ότι ήταν ένα μεγάλο κομμάτι πάγου.
Είχε κάνει ένα λάθος.
Δεν είχε ιδέα ότι θα με πλήγωνε.
Απλά ήθελε να συνεχίσουμε να παίζουμε.
Αλλά δεν ήταν πια ευχάριστο. Καθόλου. Είχα πέσει κάτω από τον πόνο.
Καθώς πόνεσα, ο μικρός μου γιος φοβήθηκε.
Έμαθα πολλά από αυτή την οδυνηρή στιγμή, που με βοήθησε μέσα στα χρόνια να γίνω καλύτερη, πιο ήρεμη μητέρα:
τα παιδιά κάνουν λάθη
τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα
η κακή συμπεριφορά δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται
οι γονείς και τα παιδιά έχουν διαφωνίες και αποσυνδέσεις.
Η διαφορά βρίσκεται στο πώς επιλέγουμε να αντιμετωπίσουμε την αποσύνδεση, την ανάρμοστη συμπεριφορά και τα λάθη. Όταν εμφανιστεί η ανάρμοστη συμπεριφορά μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να αισθανθεί ικανό να γίνει καλύτερο. Κι αυτό σημαίνει πως το παιδί μπορεί ν αλλάξει τη συμπεριφορά του προς το καλύτερο. Επειδή τα παιδιά είναι πολύ πρόθυμα να μάθουν όταν νιώθουν ασφαλή και πως τα αγαπάνε.

Βοηθώντας τα παιδιά να μάθουν από τα λάθη τους:Αυτό που έμαθα εκείνη την ημέρα, όταν υποχώρησε ο πόνος, είναι πως το παιδί μου χρειαζόταν τη βοήθειά μου για να κατανοήσει το λάθος του. Χρειαζόταν να τον συγχωρήσω, να τον αγαπώ και να τον βοηθήσω να αισθανθεί ξανά ασφαλής.

«Αυτό ήταν πάγος. Αισθάνθηκα τον πάγο στο δέρμα μου σκληρό και κρύο. Για την ακρίβεια καίει. Με πόνεσε πολύ. Είμαι σίγουρη πως ο πόνος μου σε τρόμαξε κι εσένα.»
Αγκαλιαστήκαμε για πολλή ώρα και κλάψαμε κι οι δυο.
Τελικά, είπα κάτι σχετικά με το τι συνέβη… «Εάν δεν σου αρέσει όταν σου λέω ότι πρέπει να σταματήσουμε το παιχνίδι, θέλω να μου το λες και όχι να μου πετάς οτιδήποτε. Καταλαβαίνεις;», πρόσθεσα. «Ναι μαμά, καταλαβαίνω.», ήρθε ως απάντηση. «Ήθελα να παίξω, όχι να σε πληγώσω.»
Κι ήμασταν ξανά έτοιμοι να παίξουμε.
«Βλέπεις πόσο βαρύς είναι ο πάγος; Το χιόνι που είναι ελαφρύ και αφράτο, είναι πιο εύκολο να το πετάξουμε. Θέλεις να προσπαθήσουμε ξανά;»
Προσφέροντας μια κάποια καθοδήγηση, ο γιος μου ήταν πρόθυμος να με ακούσει και να με εμπιστευτεί.

Αυτό ήταν. Ούτε καρεκλάκια σκέψης, ούτε συνέπειες, ούτε τιμωρίες.
Ο γιος μου δεν με χρειαζόταν για να τον κάνω να νιώσει άσχημα, μόνο και μόνο επειδή κατά λάθος με έκανε να αισθανθώ πόνο. Χρειαζόταν να ξέρει ότι έχω εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να κάνει κάτι καλύτερο από αυτό, να μάθει, να επανορθώσει. Χρειαζόταν να γνωρίζει ότι το σωστό πράγμα που έχουμε να κάνουμε μετά από ένα λάθος, είναι να ζητήσουμε ολόψυχα συγγνώμη. Είχε ανάγκη να καταλάβει, τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Εκείνο το βράδυ, πριν κοιμηθεί, με πλησίασε και με φίλησε στο μάγουλο, ακριβώς στο κόκκινο σημείο που με είχε κάψει ο πάγος.
«Συγγνώμη που σε πλήγωσα με τον πάγο μαμά», είπε.
«Συγγνώμη που σε τρόμαξα όταν φώναξα», είπα εγώ.
Όλοι θα έχουμε στιγμές όπου θα λάβουμε μηνύματα από τα παιδιά μας με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από εκείνον που θέλουν. Θα μας πετάξουν πάγο, ακόμα κι αν σκοπεύουν να μας πετάξουν χιόνι. Κι αν μπορούμε να επιλέξουμε να δούμε τα λάθη των παιδιών μας ως ευκαιρίες για να τους προσφέρουμε καθοδήγηση, μπορούμε να τα βοηθήσουμε να μεγαλώσουν σωστά. Αυτός ο θετικός τρόπος δεν είναι πάντα σαφής ή εύκολος, αλλά σίγουρα κάνει μεγάλη διαφορά στο δεσμό με το παιδί μας. Επίσης, με βοηθάει να θυμάμαι πως η ανάρμοστη συμπεριφορά δεν είναι πάντα αυτό που δείχνει.Ακόμα και τώρα, αρκετά χρόνια μετά, όταν με το γιο μου δεν έχουμε βλεμματική επαφή ίσως αναρωτηθώ εάν ψάχνει τρόπο να συνδεθεί μαζί μου, αλλά έχει χάσει εντελώς το στόχο. Χρειάζεται να διακόψουμε και να επανασυνδεθούμε; Ποια είδους καθοδήγηση λείπει εδώ; Ο φόβος και ο πόνος θολώνουν την κρίση και τις σκέψεις μου;
Το εκπληκτικό με αυτή την προσέγγιση στην ανάρμοστη συμπεριφορά είναι ότι λειτουργεί στα μικρά παιδιά και τώρα λειτουργεί και στις προ-εφηβικές περιπέτειες μας… Στην ηλικία των δέκα, ο γιος μου γνωρίζει ότι μερικές φορές χρειάζεται να σταματήσουμε και να ξεκινήσουμε από την αρχή.
«Αυτό μοιάζει σαν την κατάσταση με τον πάγο», είπα πρόσφατα στο γιο μου όταν αισθάνθηκα μία πιθανή μάχη… Προσπάθησε να υποστηρίξει τον τρόπο του με όχι πολύ ωραίες λέξεις…
«Νομίζω ότι πρέπει να βρούμε έναν καλύτερο τρόπο να μιλήσουμε γι αυτό», συνέχισα. «Μαμά, εντάξει. Δεν νομίζω ότι με καταλαβαίνεις. Μισό λεπτό, θα προσπαθήσω ξανά», είπε ο γιος μου. Έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον. Λόγω αυτής της παύσης (και περίπου έξι χρόνια πρακτικής, ατελών στιγμών και προθυμίας επανασύνδεσης) ήμασταν σε θέση να συνεχίσουμε τη διαφωνία μας με ένα χρήσιμο τρόπο και με σεβασμό.
«Ανησυχώ, αυτό είναι που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή»… μου εμπιστεύτηκε τις ανάγκες και τα συναισθήματά του.
Αυτή η διαδικασία που προσφέρει καθοδήγηση, ακούγοντας τις ανάγκες και δείχνοντας εμπιστοσύνη ότι τα παιδιά είναι ικανά να μάθουν, βρίσκεται στον πυρήνα της ανατροφής των παιδιών με σεβασμό, αγάπη και καλοσύνη. Η ενσυναισθητική γονεϊκότητα δεν είναι ένας τρόπος να μάθουμε στα παιδιά να συμπεριφέρονται τέλεια όλη την ώρα. Είναι ένας τρόπος να βλέπουμε τα λάθη (δικά μας και δικά τους) ως μέρος του ταξιδιού. Η καθοδήγηση και η εμπιστοσύνη αντικαθιστούν την τιμωρία και τις συνέπειες και ως αποτέλεσμα τα παιδιά θέλουν να γίνονται καλύτερα επειδή πιστεύουν, δικαίως, ότι μπορούν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καθώς το παιδί σας μεγαλώνει, θα κάνει επιλογές που θα αποδειχθούν λανθασμένες. Η ανάρμοστη συμπεριφορά είναι εγγυημένη στην παιδική ηλικία.
Το να είσθε πρόθυμοι να αποδεχτείτε, να ακούσετε και να προσφέρετε καθοδήγηση αντί να τιμωρήσετε, είναι βέβαιο ότι θα γίνει θετική συμπεριφορά στη ζωή τους.

Επιμέλεια Έλενα Θάνου
http://www2.themamagers.gr/family/eimaimama/oute-kareklakia-skepsis-oute-timories-ensynesthisi-mono/2/